Wyjątkowość drugiej niedzieli Wielkanocy najlepiej oddają słowa zaczerpnięte z „Dzienniczka” św. Faustyny: „Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski” (Dz. 299, 699).
Niedziela przewodnia to II Niedziela Wielkanocy. Popularnie uważa się, że niedziela jest „przewodnia”, bo jest pierwsza po Wielkiej Niedzieli, ale w istocie określenie „przewodnia” odwołuje nas do zwyczaju silnie zakorzenionego w tradycji prawosławnej. Wyznawcy prawosławia uznają ten dzień za „Wielkanoc Umarłych”. Sądzą, że modlitwa i odpowiednie zabiegi, przypominające prastare przedchrześcijańskie wiosenne obrzędy zaduszne (zanoszenie na groby pisanek i jedzenia, spotkania, zabawy i poczęstunek na cmentarzach po nabożeństwach w cerkwi) pomagają „wyprowadzać” czy „wywodzić na tamten świat przebywające na ziemi dusze zmarłych”. Przewodnią niedzielę powszechnie nazywa się także białą niedzielą - od koloru szat mszalnych, ale przede wszystkim od koloru szat katechumenów ochrzczonych w Wigilię Paschalną. W białych szatach chodzili oni przez cały tydzień od Wielkiej Nocy i zdejmowali je dopiero na zakończenie oktawy w następną niedzielę po Wielkiej Niedzieli. II Niedziela Wielkanocy nazywana jest również Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Nazwa ta odnosi się do objawień św. Faustyny Kowalskiej. Określenie pojawiło się w 1993 r., a ostatecznie zatwierdzone zostało przez Jana Pawła II w kwietniu 2000 r., kiedy to podczas kanonizacji św. Faustyny ogłoszono święto Miłosierdzia Bożego, które wszyscy katolicy obchodzą od tamtej pory w I niedzielę po Niedzieli Wielkanocnej.
